Voluntarios muchas gracias por una era fantastica

Inmiddels ben ik weer veilig thuis en geniet ik van de kerstgezelligheid met de familie. De laatste twee weken heb ik erg genoten! Voor vertrek vanuit Bogota naar Cartagena heb ik nog even gauw het Maria-beeld bezocht, vlakbij Monseratte gelegen, maar iets hoger en wat erg associeert met het Jezusbeeld in Rio de Janeiro. Indrukwekkend uitzicht. ’s Avonds naar Cartagena gevlogen met dezelfde vliegmaatschappij als naar Medellin. Na verhalen van andere vrijwilligers was ik blij dat ik met slechts een half uur vertraging een voorspoedige reis had.
Vlak voor vertrek gaf Paula mij een plastic zakje met een armbandje dat ze gekregen had van een coördinator zodat ik die aan Monica in Cartagena kon geven voor een project. Na aankomst in Cartagena was een van de eerste vragen van Monica of ik de armband bij mij had, want die was nogal waardevol voor haar, niet alleen materieel maar ook omdat het emotionele lading had. Ik zei nog niks, maar begon me stevig af te vragen waar ik die had weggestopt, maar maakte me nog niet direct zorgen. Ik vergat het vervolgens weer, maar werd er bij het ontbijt onmiddellijk aan herinnerd door Monica. Ik keerde mijn koffer eens ondersteboven maar vond de armband niet. Monica begon wat onraad te ruiken en kwam eens kijken en ik moest na het drie keer binnenste buiten keren van de inhoud van mijn koffer toch opbiechten dat ik vermoede dat ik hem niet meegenomen had en dat ik inmiddels contact probeerde te leggen met het appartement in Bogota om te kijken of het daar misschien aanwezig was. Dat viel nog niet mee. Er was uitgerekend niemand daar en de spanning liep hoog op. Of ik niet onderkend had dat het echte juwelen waren. Uh nee. Monica probeerde in paniek iemand aan de telefoon te krijgen en bij mij begon de paniek ook toe te slaan. Uiteindelijk werd de armband toch gevonden in Bogota, een enorme opluchting. Het had wellicht wel aardig geweest als aangegeven was dat het een waardevolle armband was en niet speelgoed waarvoor ik het aangezien had, maar misschien mag dat geen excuus zijn.. Na het geruststellende telefoontje werden de verhoudingen weer hersteld.
Het oude centrum van Cartagena is prachtig en het weer is geweldig. Het eerste weekend hebben we doorgebracht aan het strand. De oceaan is ongelofelijk zout, maar een prima verkoeling na een vrijwilligersproject. Iets buiten Cartagena ligt “Playa Blanca” een prachtig wit strand met een transparant blauwe zee, een heel gaaf uitje. Op de stranden die we bezochten word je de hele dag lastig gevallen door mensen die iets proberen te verkopen. Naast de verkopers op het strand en in het oude centrum word ik op elke op hoek van de straat in Cartagena gevraagd of ik geïnteresseerd ben in Coke of Marihuana. Naast de verkopers ga ik van Colombia niet erg missen dat alles gebouwd is op de relatief kleine Colombianen. Ik heb met name in Cartagena herhaaldelijk ongelofelijk hard mijn kop gestoten.
De meeste dagen in Cartagena heb ik het “Nelson Mandela”-project bezocht. Een soortgelijk project als het Florida-project in Bogota, geïnitieerd door de VN in een prachtige bibliotheek. De kinderen schijnen een uur te lopen naar het project. Omdat het nu vakantie is, is er een summercamp. De eerste dag hebben we strijkkralen gedaan met zo’n dertig-vijfendertig kinderen. ’s Middags spullen bijgekocht voor een soortgelijke groep om de dag erna loombands te maken, maar woensdag bleken er zo’n vijfenzestig kinderen te zijn. Toch de kinderen nog aardig mee weten te vermaken. Monica verklaarde de verdubbeling vanwege het succes de dag ervoor. De dag erna was ik er zelf niet maar begreep ik dat er zelfs negentig kinderen waren.. De creativiteit van de activiteiten spat er misschien niet vanaf, maar waarom een succesformule veranderen?! Dus donderdag in het Funvivir project voor kinderen met kanker met tien kinderen de laatste strijkkralen opgemaakt. Uiteindelijk zo’n beetje alle succesnummers uit Bogota herhaald.
Vrijdags naar een Kerst/afscheidsfeest geweest van een gecombineerd project. De organisatie van een drugsafkickkliniek voor tieners en een project voor tienermoeders en de kinderopvang stopt. In overleg over hoe ik hier het beste mijn resterende projectgeld kon besteden, hebben we besloten om het te besteden aan kerstkado’s voor de mensen van dit project.
De locatie van de drugsafkickkliniek is geweldig, midden in de jungle, het feest was, in wat mij associeert met een beachclub, en ook een zwembad ontbrak niet. Perfecte omstandigheden voor een geweldig feest. Maar het blijft een rare gewaarwording om een kerstfeestje te vieren in de volle zon. Dat deed me sterk denken aan het kerstfeestje dat we ooit midden in augustus vierden in Roemenië. Hetzelfde geldt voor het besef dat de jaarwisseling bijna is. Afgelopen week werd ik midden in de nacht ruw ontwaakt door vier gigantische opeenvolgende klappen. Ik was sterk overtuigd van een liquidatie in de straat, maar na een paar minuten met het hart in mijn keel realiseerde ik me dat het ook wel eens vuurwerk geweest kon zijn…
Het vervoer in Cartagena gaat net iets anders dan in Bogota. We gaan naar de projecten met een gehuurd busje met chauffeur. Iets duurder dan in Bogota het openbaar vervoer, maar wel een heel stuk comfortabeler. Naast de betrekkelijk goedkope bussen en taxi’s, kun je ook met een collectieve taxi. Je reist dan tegen een vast tarief van een halve euro van de wijk waar het vrijwilligersappartement is naar het centrum met onbekenden. Op een avond deed ik een poging zo’n collectivo aan te houden en stopte er een motorrijder, die me een ritje wilde geven. Mijn eerste ervaring achterop op een motor. In mijn korte broek was dat wel wat angstig, maar wel kicken! De dag erop zag ik de fietstaxi’s. Ik vroeg mijn coördinator of het ook mogelijk was dat ie me naar het strand zou brengen, maar het was alleen bedoeld voor in de wijk. Daar nam ik geen genoegen mee en vroeg het taxichauffeur zelf. “Vamos” (laten we gaan) was het antwoord en zelf ook nog een heel stuk gefietst, niet de meest goedkope manier van vervoer, maar wel erg leuk.
Mijn vrijwilligersfeest heb ik afgesloten op de weg terug in mijn overstap van een aantal uur in New York. De tijd was beperkt, te meer omdat het vliegtuig naar New York twee uur vertraging had opgelopen. In New York heb ik na wat miscommunicatie (verkeerde ingang) twee ex-medevrijwilligers ontmoet. Het was gaaf ze buiten Colombia nog eens te ontmoeten. Erg gezellig en in het bliksembezoek toch nog even een bezoek gebracht aan het Central Park, Ground Zero, Times Square, de Kerstversierde 42-Street en Broadway. Het was erg regenachtig en heel mistig, dus ik kan niet echt zeggen dat ik van afstand ook het Vrijheidsbeeld heb gezien.
Daarmee kwam een einde aan een geweldige periode, met name met dank aan mijn geweldige mede-vrijwilligers en in het bijzonder een mede-vrijwilligster. Komende tijd wordt een drukke tijd, met hard studeren voor mijn afsluitende mondeling voor mijn beroepsopleiding half januari en een nieuwe baan per 2 januari, een marathonschema voor de Utrecht Marathon in maart en veel skypen met Brazilië.