Nado - Corro - No Monto Bicileta

Zondag hebben mijn Amerikaanse vrijwilligersmaatje en ik een hike gedaan in het “Siecha Lagunas”-nationaal park. We hadden misschien niet helemaal de perfecte outfit aan voor dit avontuur, met name andere schoenen waren passend geweest. We hadden sowieso niet helemaal een goed beeld van wat we mochten verwachten. ’s Ochtends vroeg om 7.40 uur zouden we verzamelen bij een meetingpoint in Bogota. Rondom het meetingpoint waren de wegen afgesloten voor fietsers, dat is elke zondag het geval. Veel hardlopers en racefietsers, heel gaaf. De busreis naar het park toe was aanzienlijk langer dan gedacht. Wel heel gaaf om te zien dat er ook in de bergen buiten Bogota een hoop Quintana’s rondrijden, het leek wel Alpe d’Huez of de Mont Ventoux, zo druk was het met hordes racefietsers, daar ging mijn hart wel harder van kloppen, misschien valt er nog wat te regelen en anders maar op een zondag een stadsfiets huren tijdens de “Ciclovia”.
De hike startte op 3200 meter hoogte en ging naar 3700 meter hoogte (in totaal 12 km). Gelukkig heb ik al even kunnen acclimatiseren in Bogota en was ik de dag ervoor al op 3100 meter hoogte geweest. Hoewel de tocht heel geleidelijk ging, want de gids stond voor mijn gevoel op de heenweg iedere 100 meter stil om aan elk grassprietje vijf minuten aandacht te besteden. Het was geloof ik best een beste vent en hij kon denk leuk vertellen, maar mijn Spaans was verre van toereikend en dat was een beetje saai. De tocht was evengoed wel erg avontuurlijk, er waren geen wegen en we volgden onze weg via een modderpad. Mijn maatje uit de VS verbaasde zich er nogal over, in de VS zou dit onverantwoord zijn en nooit kunnen gebeuren zei hij. Onderweg kwamen we langs drie meren en mooie bergkammen en bijzondere planten. Het weer wisselde voortdurend, het ene moment was het fris, dan erg warm dan regende het weer. Op de terugweg was het oorspronkelijk nog aardige keienweggetje veranderd in een serieus (modderig) beekje waar we door heen moesten. Een paar keer vol in de modder uitgegleden. Het deed me denken aan het wadlopen van een paar weken terug. We dachten rond 16:00 uur weer in Bogota aan te komen, maar dat was kennelijk het tijdstip dat we aankwamen bij de bus. Uiteindelijk had ik in de bus toch wel een voldaan gevoel. Toen gingen we ook nog ergens soep eten en eer we thuis waren, was het 21:00 uur.
Maandag was het een nationale feestdag. Ik was van plan om naar het evenement in “Florida” te gaan, maar de avond daarvoor werd gesproken over fietsen huren. Een mooie afscheidsactiviteit voor mijn Nederlandse vriend hier en op deze feestdag was de weg ook afgesloten. Eerst zijn we naar een leuke vlooienmarkt geweest waar een hoop creatieve dingen te zien waren en daarna werden er helaas geen fietsen meer verhuurd, deceptie, maar er zijn nog voldoende kansen.
Dinsdag ben ik naar het vrouwenbejaardenhuis geweest. Eerst een stapel kleding opgevouwen en de badkamer schoongemaakt. Ik zal u besparen wat ik daar aantrof. Daarna de nagels van een aantal vrouwen gelakt, geweldig om te doen! Er zijn ook een aantal nieuwe vrijwilligers bijgekomen. In principe komen er elke veertien dagen nieuwe vrijwilligers. Ik vind het wel een aardig systeem, het is leuk om de groep interessant te houden, als er nieuwe mensen bij komen en goed dat dit op vaste momenten gebeurt, zodat het niet een voortdurend komen en gaan is.
Woensdag ben ik met een nieuweling naar het daklozenproject geweest. Het was de eerste keer dat ik niet met anderen die de weg wel wisten mee ging naar een project, moet kunnen want nu er nieuwe vrijwilligers zijn ben ik zelf geen “newbie” meer. Niet heel spannend, een kwestie van een taxi aanhouden die ons naar het project brengt, want het daklozenproject is niet in de meest veilige wijk, dus daar moeten we in principe niet door de straten lopen. Je zou op het eerste gezicht niet zeggen dat het onveilig is, het is in een zeer net ogende wijk, met mooie gebouwen in Engelse stijl in de directe buurt. Ondanks dat ik er al een paar keer was geweest, herkende ik het gebouw niet meteen in de straat. De taxichauffeur had ook wat moeite om het exacte adres te vinden en er was op straat iemand die wel wist waar het exact was, dus wij stapten uit. We hadden het gauw gevonden. Er liepen wat mensen op straat, dat oogde vrij onschuldig, vaak hangen er al een aantal zwervers rondom het gebouw. Er zijn twee ingangen voor het gebouw, beiden waren dicht en er deed zo gauw niemand open. Toen kwamen er twee kerels van mijn leeftijd, denk ik, op ons af. Een begon aan de handtas van mijn medevrijwilligster te trekken. Ik vond het een hopeloze poging dus sprong er tussen. Eerst deden ze nog wat dreigend maar toen riepen ze “Vamos” (“we gaan”) Ik riep ze nog heel hard dreigend “Vamos” na (sorry Spaanse leraar, dat was niet de goede vervoeging!), op dat moment kwamen er ook een non en een andere vrijwilliger naar buiten en werden we binnen gelaten. Na afloop van het project werd benadrukt dat er een taxi voor ons gebeld moest worden (zoals altijd) en dat we voor de deur moesten instappen. De non zei echter dat de kerels terug waren gekomen, ze waren nu met zijn drieën en verborgen zich en ze was er zeker van dat ze een mes bij zich droegen. Geen fijne situatie, uiteindelijk is er iemand met ons meegereisd voor onze veiligheid. Dit soort zaken zijn helaas inherent aan de armoede denk ik. Ik probeer mezelf er niet door uit het veld te laten slaan, maar iets geschrokken was ik wel. De projectcoördinator heeft overlegd en er wordt nu van te voren gebeld dat we er aan komen, zodat wij opgewacht worden bij de deur om naar binnen te kunnen gaan.
’s Middags een stripboek gekocht van Mafalda, het lijkt mij wel een aardige manier om het Spaans onder de knie te krijgen en koffie gedronken met tiramisu(!) in de Juan Valdez, de Colombiaanse Starbucks. Het was wel grappig, want we waren aanvankelijk met zijn tweeen en er druppelden steeds meer vrijwilligers van ons project onafhankelijk van elkaar binnen.
Mijn projectcoördinator heeft wat Colombiaanse vrienden die erg sportief zijn. Zij beklimmen elke week op donderdag (hardlopend of (snel)wandelend) de heuvel naar Monserrate. Met zonsopgang. Dus als ik contact wilde leggen om een keer te gaan fietsen, dan moest ik daar zijn. Maar dan moest ik wel verzamelen om 4 uur bij de kabelbaan onderaan de heuvel. Dus ik ben maar vroeg naar bed gegaan, ik dacht wel vlot in te kunnen slapen omdat ik al een aantal nachten niet denderend slaap, maar dat viel erg tegen en had een belabberde nacht van drie uur slaap of iets dergelijks. Ik had een Braziliaanse medevrijwilligster enthousiast gekregen om mee te gaan. We vertrokken in het donker de heuvel op, erg steil, maar wel een gave beklimming, het tempo zat er goed in. De zonsopkomst viel iets tegen vanwege de bewolking. Op de terugweg met de bus gegaan, die zaten allemaal prop- en prop- en propvol dus op een gegeven moment toch maar ingestapt. Dat bleek geen denderende combinatie met vermoeidheid en al met al kwam het er op neer dat ik knock-out ben gegaan. Weer een nieuwe ervaring erbij. De rest van de dag toch maar afgezien van een vrijwilligersproject.
Vrijdagmorgen naar de abuelitas geweest (de bejaarde vrouwen), serieus Yatzee geprobeerd jongens, maar ik ben bang dat de dames al te ver heen zijn. Ik wil het nog een kans geven, ik heb tijdens het gebed met de nonnen goed opgelet wie er nog een beetje mee kon komen. ’s Middags zwemles gedaan met de blinde kinderen. Ik had de verantwoordelijkheid voor een al wat ouder kind. Er was niet een hele duidelijke opdracht en ik ben geen zwemleraar en spreek nauwelijks Spaans en dan is het moeilijk overbrengen aan een blinde jongen met een mentale uitdaging en hij was ook al wat ouder, dus het was aardig zwaar om hem de hele tijd te dragen, maar wel supercool om te doen!
Vandaag het museum del Oro bezocht, met (gouden) eeuwenoude kunstvoorwerpen uit Colombia en omstreken, indrukwekkend museum. Vanavond ga ik naar een daklozenproject, waar eten uitgedeeld wordt. Het is opnieuw een zeer gevaarlijke wijk, maar ik heb me laten garanderen dat het zeer veilig is. We zijn met een grote groep van zo’n twintig man en als er toch een onveilige situatie is wordt er op een fluitje geblazen en stapt iedereen in de auto om weg te gaan.