Yo quiero bailar
Blijf op de hoogte en volg Alex
12 Oktober 2014 | Colombia, Bogota
Zaterdagavond zijn we uit geweest ter gelegenheid van de verjaardag van een van de coördinatoren. Het was een beetje een high society tent met prachtig uitzicht over het park. Het was een hilarische avond, omdat een van mijn huisgenootjes behoorlijk veel te veel gedronken had en in een keer heel goed Spaans bleek te kunnen spreken.
Zondag zijn we naar de zoutkathedraal van Zipaquira (buiten Bogota, barre reis) geweest (hier werd de lijdensweg van Jezus uitgebeeld). Het is een van de drie plekken op de wereld (de andere twee zijn in Polen) waar ze in een zoutmijn decoraties hebben gemaakt. Ik vond het wel grappig om mee te gaan, omdat mijn ouders een paar jaar geleden naar een van de zoutmijnen in Polen zijn geweest. Nu begreep ik van mijn Poolse projectcoördinator al dat die bijzonderder is. Ik vond deze in elk geval tegenvallen. Hoogtepunt was voor mij dat we naar een 3-D-film gingen kijken met zijn vieren en dat we met drie van de vier aan het eind van de film lagen te slapen.
Maandag ben ik naar het daklozenproject geweest. Verder heb ik mijn eerste Spaanse les gevolgd. Mijn Spaanse leraar (van dezelfde leeftijd als ik ben) is erg goed en ik leer een hoop bij, erg leuk! Hij heeft me ook geleerd hoe het stratenplan van Bogota (10 miljoen inwoners) in elkaar zit. Er zit een systeem in, alle straten hebben een nummer van een Calle en een Carrera gekregen en zo kun je de straat snel vinden. Ook heb ik mijn eerste hardlooprondje gedaan. Het viel me erg zwaar. Het komt waarschijnlijk omdat je hier op 2550 meter hoogte zit. ’s Avonds in het Spaans een kaartspelletje gespeeld, geenszins hoogstaand Spaans, maar wel erg leuk.
Dinsdag ben ik naar de VN-school geweest om met de strijkkralen te spelen met wat oudere kinderen. Je kunt duidelijk zien dat ze wat ouder zijn, want de kinderen maakten er serieus leuke vormpjes van. Meest opvallend was, toen we het lokaal wilden verlaten, er in een keer een stellage voor de deur stond met een enorme waterbak, ik geloof dat ik nimmer zo’n grote bak gezien heb. In de wijk is geen stromend water, het water wordt een keer per twee weken gebracht per vrachtwagen begreep ik. Er lag een man op de grond te creperen van de pijn en er was een filmcrew bij. Gekke gewaarwording. De man werd weggedragen en uiteindelijk lukte het ze op provisorische wijze de bak te verplaatsen.
Woensdag waren we onderweg naar het project voor de blinde kinderen. We stapten in een propvolle bus en er werd extreem hard geduwd, zodat je wel moest grijpen naar de handgrepen bovenin de bus. Vlak voordat de bus vertrok stapten vier mensen (twee mannen en twee vrouwen) plotseling allen uit de bus. Hele rare gewaarwording weer. Maar toen de bus vertrok voelde ik direct dat mijn telefoon gestolen was en een maatje constateerde dat zijn portemonnee was gestolen.
Toen zijn we maar terug naar huis gegaan om de telefoon te blokkeren. Dat viel nog niet zo mee. Ik wist natuurlijk geen wachtwoord meer.. en als je telefooncompany dan "Ben" heet is het lastig zoeken in je mailbox (allemaal mailtjes met "Ik ben", maar geen van de telefoonmaatschappij..). En je kunt natuurlijk wel je wachtwoord opvragen maar dan zenden ze hem naar je... telefoonnummer, handig! Uiteindelijk heb ik in een internet/telefoonwinkel kunnen bellen om hem te blokkeren. Helaas stonden alle foto’s van de eerste week op die mobiel.
’s Middags naar het project geweest waar wij militairen die geblesseerd zijn en opgeleid worden tot Engels docent Engels leren. Het was erg cool. We gaven een les over het plannen van een trip (boeken van een vlucht). Het woord werd grotendeels door een ander gevoerd, maar ik heb een dialoog geleid in een subgroepje en dat was erg gaaf om te doen. Daarna heb ik galgje geleid met woorden betrekking hebbend tot de les. Erg leuk project, hoewel ik hier niet primair voor naar Colombia ben gekomen. Misschien ga ik er voor de afwisseling wel vaker heen en het is in ieder geval leerzaam.
Woensdag op donderdagnacht had het veel geregend, op dit moment is het regenseizoen. Het weer is lastig te voorspellen, Bogota is omgeven van bergen, vaak wordt het in de loop van de dag wat minder mooi weer. Ik ben opnieuw naar het “Florida”-project in de sloppenwijk geweest, de weg er naar toe was heel erg modderig geworden. Mijn intentie was om met een andere groep strijkkralen te doen maar ik moest eerst nog de andere werkjes van dinsdag strijken omdat ik dinsdag mijn reisadaptor vergeten was. Toen druppelden er langzaam kinderen binnen die weer opnieuw aan de slag gingen, een docent heb ik de hele morgen nooit gezien dus uiteindelijk hebben we weer met dezelfde groep strijkkralen gedaan.
Meer word ik mij bewust dat het contrast tussen arm en rijk in Bogota heel groot is (hier in de wijk “Polo Club” (what’s in the name) zijn we ons westerlingen al tweemaal bij het uitgaan rot geschrokken van de prijzen in de (high society)clubs en gevlucht naar de supermarkt om daar maar wat drinks te kopen en gaan mensen in chique pakken naar het World Trade Center en andere kantoren en een uurtje met de bus hiervandaan in dezelfde stad, wonen ze in krottenwijken zonder stromend water en verder is het begeven van zwervers zoekend in vuilnisresten). Wat ik geleerd had van mijn voorgaande vrijwilligersreizen in onder andere Malawi, was, dat ondanks schrijnende armoede mensen toch erg vrolijk/gelukkig ogen/ zijn. In Malawi waren de contrasten in het gebied waar ik destijds ben geweest minder groot dan hier. Het lijkt me moeilijker om optimistisch te blijven als de contrasten zo groot zijn, maar ook in de “Florida”-wijk ogen de mensen vrolijk, mooi dat dit voor deze mensen niet hoeft af te hangen van materiele behoeften.
Vrijdag ben ik eerst naar het ouderenproject geweest. Het wordt geïnitieerd door de nonnen die daar vlakbij ook het daklozenproject runnen. Het heeft toch veel weg van een gewoon bejaardentehuis voor vrouwen. Eerst heb ik helpen schoonmaken, daarna hebben we met de vrouwen met ballen gespeeld. Ze hadden het naar hun zin en ik vond het mooi om te zien dat een aantal bejaarde vrouwen nog aardig konden basketballen. Afsluitend geholpen bij de maaltijd uitserveren en de afwas.
’s Middags naar het “Little Heroes”-project geweest. Een huis waar op dit moment zo’n zeven kinderen wonen, waarvan de ouders niet meer voor hun zorgen en waar kankerpatiëntjes wonen, die geregeld naar het ziekenhuis moeten en waarvan de ouders ver weg wonen en moeten werken. Indrukwekkende verhalen. Onder andere een meid van 19 jaar oud, met een huidziekte waardoor ze al diverse tumoren heeft gehad waardoor haar hele huid en gezicht ernstig zijn verminkt. Ze heeft ook geen ogen meer, ze is inmiddels 115 keer geopereerd. Een ander meisje van vier begrijpt wel alles, maar kan door een afwijking niet praten. Vandaag vierde toevallig een meisje, met een blaastumor of ietsdergelijks en depressieve stoornissen haar verjaardag. We hebben voor de verandering strijkkralen gedaan. Opnieuw een gaaf project, om ook deze kinderen een lichtpuntje te kunnen geven.
’s Avonds mogen genieten van een Poolse maaltijd van een van de Poolse coördinator die haar verjaardag vierde (de laatste is over twee weken jarig..).
Vandaag de toerist uitgehangen en naar Monserrate geweest, een kerk op 3100 meter hoogte met een waanzinnig uitzicht over de stad. Morgen ga ik met een Amerikaanse medevrijwilliger deelnemen aan een hike in een nationaal park en maandag is een officiële vrije dag in Colombia, maar er is ook een evenement op het “Florida”-project. We zullen zien wat volgende week brengt!
Zondag zijn we naar de zoutkathedraal van Zipaquira (buiten Bogota, barre reis) geweest (hier werd de lijdensweg van Jezus uitgebeeld). Het is een van de drie plekken op de wereld (de andere twee zijn in Polen) waar ze in een zoutmijn decoraties hebben gemaakt. Ik vond het wel grappig om mee te gaan, omdat mijn ouders een paar jaar geleden naar een van de zoutmijnen in Polen zijn geweest. Nu begreep ik van mijn Poolse projectcoördinator al dat die bijzonderder is. Ik vond deze in elk geval tegenvallen. Hoogtepunt was voor mij dat we naar een 3-D-film gingen kijken met zijn vieren en dat we met drie van de vier aan het eind van de film lagen te slapen.
Maandag ben ik naar het daklozenproject geweest. Verder heb ik mijn eerste Spaanse les gevolgd. Mijn Spaanse leraar (van dezelfde leeftijd als ik ben) is erg goed en ik leer een hoop bij, erg leuk! Hij heeft me ook geleerd hoe het stratenplan van Bogota (10 miljoen inwoners) in elkaar zit. Er zit een systeem in, alle straten hebben een nummer van een Calle en een Carrera gekregen en zo kun je de straat snel vinden. Ook heb ik mijn eerste hardlooprondje gedaan. Het viel me erg zwaar. Het komt waarschijnlijk omdat je hier op 2550 meter hoogte zit. ’s Avonds in het Spaans een kaartspelletje gespeeld, geenszins hoogstaand Spaans, maar wel erg leuk.
Dinsdag ben ik naar de VN-school geweest om met de strijkkralen te spelen met wat oudere kinderen. Je kunt duidelijk zien dat ze wat ouder zijn, want de kinderen maakten er serieus leuke vormpjes van. Meest opvallend was, toen we het lokaal wilden verlaten, er in een keer een stellage voor de deur stond met een enorme waterbak, ik geloof dat ik nimmer zo’n grote bak gezien heb. In de wijk is geen stromend water, het water wordt een keer per twee weken gebracht per vrachtwagen begreep ik. Er lag een man op de grond te creperen van de pijn en er was een filmcrew bij. Gekke gewaarwording. De man werd weggedragen en uiteindelijk lukte het ze op provisorische wijze de bak te verplaatsen.
Woensdag waren we onderweg naar het project voor de blinde kinderen. We stapten in een propvolle bus en er werd extreem hard geduwd, zodat je wel moest grijpen naar de handgrepen bovenin de bus. Vlak voordat de bus vertrok stapten vier mensen (twee mannen en twee vrouwen) plotseling allen uit de bus. Hele rare gewaarwording weer. Maar toen de bus vertrok voelde ik direct dat mijn telefoon gestolen was en een maatje constateerde dat zijn portemonnee was gestolen.
Toen zijn we maar terug naar huis gegaan om de telefoon te blokkeren. Dat viel nog niet zo mee. Ik wist natuurlijk geen wachtwoord meer.. en als je telefooncompany dan "Ben" heet is het lastig zoeken in je mailbox (allemaal mailtjes met "Ik ben", maar geen van de telefoonmaatschappij..). En je kunt natuurlijk wel je wachtwoord opvragen maar dan zenden ze hem naar je... telefoonnummer, handig! Uiteindelijk heb ik in een internet/telefoonwinkel kunnen bellen om hem te blokkeren. Helaas stonden alle foto’s van de eerste week op die mobiel.
’s Middags naar het project geweest waar wij militairen die geblesseerd zijn en opgeleid worden tot Engels docent Engels leren. Het was erg cool. We gaven een les over het plannen van een trip (boeken van een vlucht). Het woord werd grotendeels door een ander gevoerd, maar ik heb een dialoog geleid in een subgroepje en dat was erg gaaf om te doen. Daarna heb ik galgje geleid met woorden betrekking hebbend tot de les. Erg leuk project, hoewel ik hier niet primair voor naar Colombia ben gekomen. Misschien ga ik er voor de afwisseling wel vaker heen en het is in ieder geval leerzaam.
Woensdag op donderdagnacht had het veel geregend, op dit moment is het regenseizoen. Het weer is lastig te voorspellen, Bogota is omgeven van bergen, vaak wordt het in de loop van de dag wat minder mooi weer. Ik ben opnieuw naar het “Florida”-project in de sloppenwijk geweest, de weg er naar toe was heel erg modderig geworden. Mijn intentie was om met een andere groep strijkkralen te doen maar ik moest eerst nog de andere werkjes van dinsdag strijken omdat ik dinsdag mijn reisadaptor vergeten was. Toen druppelden er langzaam kinderen binnen die weer opnieuw aan de slag gingen, een docent heb ik de hele morgen nooit gezien dus uiteindelijk hebben we weer met dezelfde groep strijkkralen gedaan.
Meer word ik mij bewust dat het contrast tussen arm en rijk in Bogota heel groot is (hier in de wijk “Polo Club” (what’s in the name) zijn we ons westerlingen al tweemaal bij het uitgaan rot geschrokken van de prijzen in de (high society)clubs en gevlucht naar de supermarkt om daar maar wat drinks te kopen en gaan mensen in chique pakken naar het World Trade Center en andere kantoren en een uurtje met de bus hiervandaan in dezelfde stad, wonen ze in krottenwijken zonder stromend water en verder is het begeven van zwervers zoekend in vuilnisresten). Wat ik geleerd had van mijn voorgaande vrijwilligersreizen in onder andere Malawi, was, dat ondanks schrijnende armoede mensen toch erg vrolijk/gelukkig ogen/ zijn. In Malawi waren de contrasten in het gebied waar ik destijds ben geweest minder groot dan hier. Het lijkt me moeilijker om optimistisch te blijven als de contrasten zo groot zijn, maar ook in de “Florida”-wijk ogen de mensen vrolijk, mooi dat dit voor deze mensen niet hoeft af te hangen van materiele behoeften.
Vrijdag ben ik eerst naar het ouderenproject geweest. Het wordt geïnitieerd door de nonnen die daar vlakbij ook het daklozenproject runnen. Het heeft toch veel weg van een gewoon bejaardentehuis voor vrouwen. Eerst heb ik helpen schoonmaken, daarna hebben we met de vrouwen met ballen gespeeld. Ze hadden het naar hun zin en ik vond het mooi om te zien dat een aantal bejaarde vrouwen nog aardig konden basketballen. Afsluitend geholpen bij de maaltijd uitserveren en de afwas.
’s Middags naar het “Little Heroes”-project geweest. Een huis waar op dit moment zo’n zeven kinderen wonen, waarvan de ouders niet meer voor hun zorgen en waar kankerpatiëntjes wonen, die geregeld naar het ziekenhuis moeten en waarvan de ouders ver weg wonen en moeten werken. Indrukwekkende verhalen. Onder andere een meid van 19 jaar oud, met een huidziekte waardoor ze al diverse tumoren heeft gehad waardoor haar hele huid en gezicht ernstig zijn verminkt. Ze heeft ook geen ogen meer, ze is inmiddels 115 keer geopereerd. Een ander meisje van vier begrijpt wel alles, maar kan door een afwijking niet praten. Vandaag vierde toevallig een meisje, met een blaastumor of ietsdergelijks en depressieve stoornissen haar verjaardag. We hebben voor de verandering strijkkralen gedaan. Opnieuw een gaaf project, om ook deze kinderen een lichtpuntje te kunnen geven.
’s Avonds mogen genieten van een Poolse maaltijd van een van de Poolse coördinator die haar verjaardag vierde (de laatste is over twee weken jarig..).
Vandaag de toerist uitgehangen en naar Monserrate geweest, een kerk op 3100 meter hoogte met een waanzinnig uitzicht over de stad. Morgen ga ik met een Amerikaanse medevrijwilliger deelnemen aan een hike in een nationaal park en maandag is een officiële vrije dag in Colombia, maar er is ook een evenement op het “Florida”-project. We zullen zien wat volgende week brengt!
-
12 Oktober 2014 - 09:01
Steven:
Het zijn weer mooie avonturen Lex! Laat je elke dag verrassen en kies het programmastroomschema het beste bij je past. Die zoutmijn in Polen zijn wij ook geweest. Die was wel erg de moeite waard. Toch denk ik dat deze ervaring daar niet tegenop kan...;-) -
12 Oktober 2014 - 11:53
Rianne:
Hee Alex,
Leuk verslag. Jammer van je telefoonfoto's. Wat geweldig dat je een "lichtpuntje" kan brengen aan de zieke kinderen. Klinkt heel heftig om te ervaren, mijn diepste respect. Succes en veel plezier de komende tijd, kijk uit naar je volgende verslag!
Rianne -
12 Oktober 2014 - 13:06
Greet Van 't Slot:
Dag Alex, Vandaag las ik je reisverslagen en ben er weer heel erg van onder de indruk. Wat een spontane en positieve en krachtige en noem-maar-op inzet in zo'n korte tijd. Maar in zo'n turbulente en chaotische Zuid-Amerikaanse wereld word je ook wel opgezweept denk ik. En je wilt graag iets goeds brengen. in jouw ogen, misschien een kleine inbreng, maar gezien jullie vorige werkvakanties een ervaring die wederzijds onvergetelijk zal zijn. Op afstand blijf ik met je meeleven en je volgen. Sterkte, het ga je goed en natuurlijk Gods zegen op de weg die je gaat.
Alle goeds, Greet -
12 Oktober 2014 - 13:11
Margriet Schaap:
Heey Alex, wat een belevenissen weer! Kun je 's nachts nog wel slapen want je maakt zoveel mee. Ik heb wel de indruk dat je geniet van alles, ondanks de ellende die je ongetwijfeld niet in de koude kleren gaat zitten.
Ben benieuwd naar je volgende verslag. -
12 Oktober 2014 - 22:10
Margriet De Vries:
Nou Alex, je hebt een enerverende week achter de rug met veel verschillende activiteiten en gebeurtenissen. En begonnen met Spaanse les. Da's mooi; ik spreek geen Spaans en ben benieuwd wat 'Yo quiero bailar' betekent. Ik houd me aanbevolen voor ondertiteling ... Al het goede voor jou en zegen bij alles wat je onderneemt.
Groeten, Margriet -
12 Oktober 2014 - 22:53
Hans En Monique:
Dag Alex, heel goed van jou dat je dit doet. Wij hebben bewondering voor je inzet. We zullen nog wat overmaken voor het project dat je doet. Jij weet ongetwijfeld waar je het 't beste aan kunt besteden. We wensen je nog veel plezier en leerzame momenten. -
13 Oktober 2014 - 07:59
Maarten:
Weer een mooi en uitgebreid verslag Alex, ik heb het met genoegen gelezen!
Mooi dat je er kunt zijn voor de mensen in Colombia. Vooral dat 'little heroes' project lijkt me erg aangrijpend. En ik blijf me verbazen hoe goed de strijkkralen in de smaak vallen! :)
Succes deze week! -
14 Oktober 2014 - 12:00
Hanny:
Hoi Alex, zo zie je maar weer dat je overal op je tellen moet passen. Ongelofelijk eigenlijk. Laat je niet uit het veld slaan door het gemis van die telefoon. Er zijn belangrijker dingen. Maar dat weet jij al te goed! Zo te lezen is er genoeg voor je te doen daar. Knap trouwens hoor hoe je dat in je verslag zo beeldend weet over te brengen. Ik geniet er van! Wens je weer alle goeds en weet dat we hier aan je denken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
